เหงาปากเลยเรา ใจหายเหมือนกันน่ะ
นั่งเคลียร์งานที่ห้องพักครู จนถึงสองทุ่ม
ฝนก็ตกหนักมาก ๆ กระหน่ำสาดกันใหญ่เชียว
ข้างนอกไม่เห็นใครแล้ว...
แถมนั่งอยู่ในห้องคนเดียวอีก
ระหว่างทีเคลียร์งานไปก็คิดอะไรไปเรื่อย ๆ...
ความรู้สึกแบบนี้ เหมือนกับตอนนั้นเลย
ตอนที่เราสอบเสร็จแล้วเรียนจบจากโรงเรียน
สมัยประถม มัธยมปวช. หรือว่า ปวส.
ที่บ้านเกิดเรามันเหงาและว้าเหว่แบบนี้เลย
อาจจะเพราะว่า เราจะไม่ได้เจอเพื่อน ๆอีกล่ะมั้ง
หันไปมองนอกหน้าต่าง เห็นกลุ่มนักศึกษา ค่อย ๆ ทยอยกลับกัน
ต่างก็คุยกันหยอกล้อกัน ...เหมือนเราตอนนั้นเลย
ได้แต่แอบมองแล้วก็อมยิ้มคนเดียว
นี่เมื่อก่อนเราติดเพื่อนขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย...
นั่งตรวจงานไป ใจก็นึกถึงเพื่อน ๆในสมัยเรียน
ไม่รู้ว่าแต่ละคนจะมีชีวิตการเป็นอยู่เป็นยังไงบ้างน่ะ
เพื่อนที่เคยวิ่งเล่นด้วยกัน กินด้วยกัน เฮ้วด้วยกัน
เป็นที่หนุกหนาน...ชอบจังเลยความรู้สึกแบบนั้น
ความรู้สึกที่ทุก ๆ คนก็คือเพื่อน ของเราหมด อยู่ที่ว่าจะสนิทมาหรือน้อยเท่านั้นเอง
แล้วก็ก้มหน้าทำงานต่อ หิวแล้วสิ แถม
ไม่มีเพื่อนคุยด้วย
ก็วันนี้เป็นวันสุดท้ายของเทอมนี้แล้วนี่นา ...
อาจารย์คงจะคิดถึงพวกเธอน่าดูเลยน่ะจ่ะ ปิดเทอมนี้
ยังไงก็ทำข้อสอบให้ได้ล่ะกันน่ะ คงจะหินน่าดูสำหรับพวกเธอ
ลูกศิษย์ที่แสนซนของฉัน อ.นิกัลยา
โชคดีน่ะค่ะ.... Good bye...
No comments:
Post a Comment